Dag 07

Na met een glimlach in slaap gevallen te zijn, starten we met dezelfde energie uit bed. Wat een ervaring, de Noordkaap in het donker; de twaalf kilometer die je nog moet afleggen voordat je er bent, de stuifsneeuw die je overal voorbij komt en dan nog de kaap zelf. Dat je gelijk het Noorderlicht mee kan pakken, dan heb je alles gehad.

Inmiddels zijn we halverwege onze reis en gaan we na het ontbijt met de kolonne van 11u00 naar de Noordkaap weer terug, ditmaal in het licht. 

Terwijl we rustig aan het ontbijten zijn, krijgen we een groepsbericht: "Nu naar het verzamelpunt, er is sneeuw op komst". Snel halen we de spullen van de hotelkamer af en zorgen dat we zo snel mogelijk beneden komen. 

Terwijl we door Honningsvåg rijden, zien we de stoet al vertrekken - dus we sluiten vlug achteraan en per puur toeval zien we dat onze vrienden vier auto's voor ons rijden. Top. 

Dat blijkt ook maar goed ook, want wat had het weer een omslag gemaakt ten opzichte van gisterenavond. Veel opgewaaide hopen sneeuw, stukken ijs en veel gladheid. 

De stoet bestaat uit circa 26 auto's, nummer vijf valt stil. Daardoor stopt de gehele kolonne halverwege een heuvel, met ijs en sneeuw. Meerdere auto's glijden weg, kunnen niet omhoog zonder te slippen en ga zo maar door. Drie auto's worden op sleeptouw genomen, anderen krijgen sneeuwkettingen omgedaan en een enkeling, wij, komen na een goede tik tegen de achterbumper weer op vaart.

Graag zouden we willen helpen, maar we kennen onze zwaktes. We zouden alleen maar in de weg staan, met onze voorwiel aangedreven auto die al zat moeite had om zelf overal te komen. We proberen om die reden dan ook de vaart te pakken te houden - en dat doen we dus ook; "Dáááág!".

Bovenaan bij de verzamelplaats is het inmiddels een drukte van jewelste. We zien veel bekenden, kunnen even bijkletsen en onze avonturen van de avond tevoren delen. Het is net tien uur geweest, we vertrekken pas om elf uur.

Na ruim 50 minuten wachten, komt er schot in de zaak. Het is druk, heel druk, te druk? Met in totaal ongeveer 40 auto's, niet alleen van ons, gaan we naar boven. Gisteren was het plaatselijk slecht, maar dit sloeg alles. Na nog geen kilometer rijden, zien we met enig mazzel vijf meter ver. Heuvels op hebben we moeite om weg te komen, door het beperkte zicht kunnen we de bochten niet tot nauwelijks zien en de snelheid van de kolonne (of het gebrek aan snelheid...) zorgt er voor dat we op de meest ongelukkige momenten met zijn allen tot stilstand komen.

Eén van deze sneeuwdriften resulteert er in dat we met de rechtervoorkant in de sneeuw terecht komen, we konden gewoon de bocht niet zien. Na wat geploeter komen we hier wel uit en komen met veel pijn en moeite bij de parkeerplaats aan de top aan. Weer een rij. Na enig communicatie via de WhatsApp-groep blijkt dat onze sneeuwschuiver vast zit en redding nodig heeft. Right...

Na een klein half uur, en het gebruik van een shovel, kunnen we alsnog door. Normaliter dient er bij het poortje betaald te worden, nu hing er een A4 met daarop de vraag dat binnen te doen; hierdoor kon iedereen gelukkig doorrijden. We zoeken een geschikte parkeerplaats en gaan vlug naar binnen, om te schuilen voor de wind en de stuifsneeuw.

Natuurlijk willen we de kaap zien bij daglicht, we rapen ons moed bij elkaar en gaan aan de andere kant naar buiten; naar de echte Kaap. We worden allemaal bijna omver geblazen. Genieten is niet het juiste woord, we hebben het gewoon ervaren. Wat een koude en gure wind...

We komen weer binnen en merken wat discussie tussen medewerkers en Barrelaars. "Haven't paid", "Not allowed to park" en "Where's the leader of your organisation?'. Uiteindelijk blijken we een aantal mensen te hebben, die zonder te betalen zijn doorgelopen, blijkt de parkeerplaats niet begaanbaar te zijn door de foutparkeerders en is onze reis helemaal niet aangemeld.

Nu wordt het een echte puinzooi, de volgende tourgroepen worden vanwege de wind en sneeuwbuien gecanceld, onze vertrektijd wijzigt van 13u00 naar ongeveer 14u00. Het weer wordt strenger, sneeuwval nog erger en we zijn met teveel mensen om het helemaal volgens de regels van de Noordkaap. We besluiten de sneeuwkettingen er maar onder te doen, om akkefietjes te voorkomen.

Wat daarna gebeurd, is iets waar niemand op had gerekend en waar je misschien over een tijd stoere verhalen over kunt vertellen

Met sneeuwkettingen op tokkelen we naar het beginpunt. Tussen de Subaru's in rollen we naar voren, terug richting stad. Dit lukt ongeveer 350 meter, vervolgens is er nauwelijks zicht. Iemand remt, verderop glijdt iemand de sneeuwhoop in. Iedereen komt vast te staan.

We kunnen het eigenlijk heel kort houden, we hebben van 14u10 tot 17u55, geheel stilgestaan. Daarna kwamen de hulptroepen en sneeuwschuiver om ons te redden. 

Grappen zijn leuk om de gezelligheid er in te houden, maar toch krijgt dit een serieus tintje. De beperkte informatie de we krijgen, is nota bene door mede-Barrelaars gevonden.

Gelukkig is het maar eventjes dat we vast zitten, drie uur, en die tijd komen we door met spelletjes en de App in de gaten houden. 

Uiteindelijk is na ruim drie uur de sneeuwschuiver er en komen we dichterbij vertrek. Wat ging dat tekeer zeg.

Beneden tanken we snel af en halen wat boodschappen, om daarna weer gelijk door te gaan naar Alta.

Onderweg rijden we met zijn drieën op. De weg naar Alta voert ons langs de kust en door de heuvels. In het donker rijden levert hier één voordeel op, je hebt de kans op het zien van het Noorderlicht. Zo hadden wij vandaag daarin weer veel geluk.

Rond half elf komen we, afgepeigerd, in ons hotel aan. Ogen toe. Want dit was mij veel te spannend.. morgen weer een dag.