Dag 04

Na gisteren een lange dag kilometers maken, hadden we het genoegen om enigszins rustig te kunnen wakker worden. Rond negenen konden we bij het ontbijt aanschuiven aan tafel bij twee andere deelnemers (Barrel Team de Ruige Ronkers) die de avond daarvoor voor ons de nieuwe route hadden gehaald, terwijl wij luxueus aan het dineren waren.

Tijdens het ontbijt de verhalen aanhoren van medereizigers en hoe zij de dag daarvoor beleefd hadden - wat uit meer B-wegen bestond dan het onze - is altijd interessant en leuk. Niettemin omdat zij met een Subaru Legacy (4x4) deze rit overbruggen en ze zichzelf daarmee wellicht naar iets ontoegankelijkere, mooiere, plaatsen kunnen brengen.

Na en tijdens het ontbijt, hadden we min of meer kortgesloten dat we samen zouden oprijden - zeker gezien de heren door enige negatieve uitlatingen over ons pracht en praal, de indruk hadden gewekt dat we wel eens moeite zouden kunnen krijgen met de besneeuwde wegen. Buiten op de parkeerplaats aangekomen (slechts -4 graden), bekeken we nog even met een positief oog de wagens ("Hoort zo'n Chrysler altijd zo'n herrie te maken?") en vertrokken we vol goede moed naar het eindpunt van de dag daarvoor. 

Dit was de uitgewezen kans om onze 27MC bak te testen, perfect, en hier en daar wat stomme oneliners de lucht in te gooien. 

Aangekomen bij ons "startpunt" troffen we nog een ander team dat met ons zou gaan oprijden; team Rode Subaru. Zoals de naam al suggereert, rijden zij in een rode Subaru Forester (ook al 4x4!).

Na wat bedenkelijke blikken, vertrekken we richting Rovaniemi. Siem van de eerste Subaru had met behulp van zijn prijzige navigatiesysteem een mooie route bedacht, die zou voorkomen dat we alleen maar 80-wegen zouden tegenkomen. Al na vijf minuten hadden we een korte pitstop, wederom niet zo goed voorbereid, om te tanken. Daarna konden we dan echt, écht, écht op pad. 

Na enkele tientallen minuten rijden - inmiddels met een flinke laag sneeuw zo ver als het zicht reikt, sloegen we van de hoofdweg af (*KGGT* "Links!") een landweg op. Wanneer we na een paar honderd meter rechtsaf slaan, tussen de bomen door, zien we iets wat het meest wegheeft van een bospad. Vrolijk tokkelen we met onze gele bolide mee, met aan beide zijden een terreinwagen om ons los te gaan slepen wanneer het ongetwijfeld misgaat. 

We ploeteren enkele honderden meters door en komen uit bij een kruising, de beslissing wordt gemaakt om linksaf te gaan - inmiddels lijkt het meer een ruiterpad - en verplaatsen we ons steeds dieper het bos in. Wanneer we bij een grote opening komen ("Volgens mij rijden we op een meer!") en aan de overkant weer tussen de bomen een paadje opschieten, merken we al snel dat doorrijden niet mogelijk is. De kleine boompjes en stronkjes waar we eerder overheen denderde, hebben plaats  gemaakt voor wat meer volgroeide exemplaren en maken het extreem lastig om door te kunnen. 

Door het lange stilstaan ("Wel of niet door?") en het feit dat ons nieuw ingebouwde koelventilatorschakelaar weinig invloed had of er wel of niet gekoeld werd (niet dus...), hadden we middenin het bos weer een kleine hartverzakking toen de koelvloeistof wederom aan de kook raakte. De schakelaar hebben we er snel uit gesloopt en de oude oplossing terug geplaatst. Dat zorgde er voor dat we in elk geval weer koeling hadden en zodoende konden we na een kleine pauze weer op pad.

Nadat we ons een weg terug hebben gebaand over het bevroren meer en door de stompjes bomen, besluiten we om het andere pad dan maar te proberen. Na veel getril, geschud en gedreun van de vele hobbels en kuilen. Als we zien dat het pad ophoudt en er verderop alleen nog maar rupsbanden te zien zijn, komen we tot de conclusie dat deze route wellicht iets te hoog gegrepen is en we wellicht beter kunnen terugkeren.

Wanneer we goed en wel uit het bos zijn, na ruim een uur, zijn we geen kilometer dichterbij de bestemming gekomen. Desalniettemin is het tijd voor pauze en wordt de slee van het dak van de Legacy getrokken en met een sleepkabel vastgemaakt. Na het speelkwartier, nemen we de wijze beslissing om op zijn minst een beetje in de buurt te komen van de eindbestemming en sluit onze karavaan aan op de gladde wegen richting Rovaniemi.

Met een klein sneeuwbuitje, maar flink veel stuifsneeuw, is het zicht niet helemaal fantastisch. We merken dat onze voorgangers vrij lastig zichtbaar zijn, maar met de vele lichtbundels die we allen bezitten, weten we toch op te vallen - is die oranje zwaailamp toch niet helemaal voor de show.

Na wat pitstops om te eten, de noodzakelijke behoeftes te doen en op een enkel moment de koelvloeistof te checken ("Leeg!") leggen we vrij gemakkelijk en rustig de route af. Hier en daar komen we wat plekken in de sneeuw tegen, waar iemand klaarblijkelijk de fout in is gegaan. Maar onderweg krijgen we niet de illusie dat het heel spannend is, zolang je niets geks doet.

Uiteindelijk komen we aan bij Santa's Village, dat midden op de Arctic Circle ligt. Na een welverdiend "bakkie pleur", een korte wandeling door het dorp en een ontmoeting met de échte kerstman - besluiten we om nog een paar knappe foto's te nemen en vervolgens richting hotels te gaan om in te checken.

Vanwege de gezelligheid en het slappe gelul door de dag heen (over de 27MC), besluiten we om gezamenlijk ergens wat te eten. Zo kom je ook de mensen achter de auto nog een beetje te kennen. 

Daarna is het tijd om af te taaien en richting hotel te gaan. Waar we ons emotioneel voorbereiden op het volgende deel van de reis. Morgen vertrekken we naar Enontekiö, waar de Piet Paulusma's van Finland hebben voorspeld dat het gaat sneeuwen en het niet boven de -11°C gaat komen..