Dag 05

Een goed ontbijt is belangrijk voor goede start, dat heb ik wel eens vaag opgevangen. Gelukkig kunnen we bij ons hotel, Rovaniemi Artic Lights, daar ook stevig van genieten. Het hotel, om een klein beetje historische kennis over te brengen, was het voormalige stadhuis en is dus omgetoverd tot zeer luxieus hotel.

Na genoten te hebben van onder andere verse zalm (én het accent van de Britse toeristen <3), haalden we met gepaste haast naar auto om onze mederijders te treffen bij hun hotel, waar we rond negen uur hadden afgesproken.

Om stipt zes over half tien draaien we daar de parkeerplaats op, waar we zien dat de Subaru Legacy met één zijde in de lucht hangt en van een ander setje velgen is voorzien, mét spijkerbanden. 

De route voor vandaag brengt ons naar het afgelegen dorpje Enontekiö, dat pal tussen twee natuurgebieden ligt. Daarnaast komen we langs "Snow Village", een gebouw (geen echt dorp...) geheel van ijs en sneeuw met een grote hoeveelheid ijssculpturen.

Wederom bestaat onze papieren variant uit een heleboel E-nummers, gezien we daar absoluut geen zin in hebben, sluiten we graag aan bij ons groepje van gisteren - die alweer een veel mooiere route klaar hebben.

Zo gezegd, zo gedaan. Na het starten van de motoren, zeggen we Rovaniemi gedag en rijden de stad uit.  Nadat we kort op de hoofdwegen hebben gezeten, wordt besloten om eerst even te tanken. Terwijl we langzaam aan de bossen en wegen met bijna onaangeraakte sneeuw in het oog krijgen, horen we de over de radio de woorden; "Dan moeten we maar de jerrycans gebruiken". Right. Wij zijn de moeilijkste niet een rijden rustig tussen de twee Subaru's mee.

Na een kleine anderhalf uur, het oversteken van een bevroren rivier en wat gebrabbel over het profijt van spijkerbanden. Horen we de vraag of we even kunnen stopen, de ruitenwissers van de achterste auto zijn vastgevroren.

Terwijl we daar voor stoppen, gooien de twee andere teams een jerrycan leeg in hun auto's. Wij nemen de kans om de motorkap even open te trekken om het koelvloeistofpeil, die we de nacht daarvoor geheel hadden bijgevuld, te controleren: het reservoir blijkt leeg.

Jochem, achterste Subaru, komt met een goede aanzetten wat plekken zou moeten dichten - hier maken we gretig gebruik van en gooien het bij de koelvloeistof, de rest vullen we bij en we slaan we motorkap weer dicht. In de tussentijd is Pim druk bezig met het doorknippen en verbinden van kabels en daarnaast met het oplossen van problemen met onze extra verlichting. Onze oranje zwaailamp trok dusdanig veel stroom, dat de aansluiting was gesmolten. Deze wordt nu op de schakelaar van de verstralers gemonteerd. Na een kleine twintig minuten blijkt dat de zwaailamp nu alleen werkt, als ook onze verstralers aanstaan. Gezien de koffie op is en het voor nu wel even best is, vertrekt onze klein karavaan weer.

De wegen die we berijden, zijn nog haast vrij van bandensporen en tegenliggers zijn op één hand te tellen. Echter lost één jerrycan van vijf liter de brandstofproblemen van de overige auto's niet op en langzamerhand wordt het zoeken van een tankstation weer een veel besproken onderwerp. 

Terwijl we bezig zijn met uitrijden van een lange weg, waar huizen nauwelijks te vinden zijn ("Goedemorgen buurman, mag ik een kopje suiker lenen?"), zien we in de verte nog een van onze puntjes op de to-do list: rendieren!

Nadat Rudolph en Rudolph 2 met enige twijfel terug het bos in hobbelen, zijn we nog enkele kilometers verwijderd van een tankstation. 

Aldaar bekijken we de koelvloeistof (is gestopt met lekken!), de lampen (zijn er om onduidelijke reden wéér mee opgehouden) en vullen uiteraard de benzinetank tot het randje vol. Pim gaat wederom weer aan de slag met de kabels en ondertussen stromen de barrels het tankstation in. 

Na een, helaas, onsuccesvolle reparatie - rijden we richting Snow Village (dat om de een of andere reden steeds verder weg leek te zijn), ditmaal vergezeld door een Toyota Landcruiser (4x4...) die met meer problemen kampt dan wij. 

Terwijl de flauwe grappen over en weer schieten, we een korte stop maken om iemand uit een sneeuwhoop te trekken en een aantal keer op de foto gezet worden - komen we steeds dichterbij. Rond drie uur, komen we aan bij de Snow Village - ijssculpturen, restaurants en een ijshotel. Hier is het thema dit jaar "Game of Thrones". Wat duidelijk is - is dat het ontzettend knap en precies gedaan is, de hoeveelheid detail die in de beelden zit is ongelofelijk. 

Na een kleine anderhalf uur verwonderen, besluiten we weer te vertrekken en gaan we inmiddels de duisternis in. Inmiddels begint het ook langzamerhand te sneeuwen, steeds harder. 

In kolonne door alle stuifsneeuw in het donker heeft zeker iets gaafs.  Niettemin omdat de wetenschap dat er nog meer rendieren in de struiken staan te loeren of ze het ons lastig kunnen maken,  het maakt dat we extra m goed moeten opletten. Dat ze er zijn, zien we aan de verse sporen. 

Midden tussen deze natuurgebieden, bevindt zich ons doel voor deze dag. Gesloopt taaien we bijtijds af naar bed. Morgen weer een lange dag, richting Honningsvåg, 45 kilometer van de Noordkaap af.