Dag 03

Wederom een bevestiging van mijn wantrouwen tegen boten. Het schommelen, het getril en de geluiden zijn voor mij niet weggelegd. 

Na een erg korte nacht, waarbij we tussentijds om 3 uur 's nachts al eens zijn gewekt door het op- en afrijden van auto's en vrachtwagens (we hadden een tussenstop), gaat de wekker om zes uur. Klein detail; het is in Finland een uur later dan in Zweden (en dus Nederland). Gevoelsmatig om vijf uur en na slechts tweemaal de snoozeknop te hebben ingedrukt, spring ik snel onder de douche om daarna nog even te kunnen ontbijten. We moeten namelijk om half acht in de auto zitten, om de boot te verlaten. Meerdere grapjes van medereizigers over de beperkte ruimte passeren en daarna is het even haasten om de spullen van de kamer te krijgen. 

Tien over half acht rijden we ongeveer de boot af, Turku in. De reis vandaag is weer een lange en brengt ons uiteindelijk naar Oulu - de laatste grote stad in Finland. 

Het eerste wat we aan de zijkanten van de wegen zien liggen is sneeuw, of liever; ijs. Gecombineerd met een temperatuur van -1. Ofwel; het begint dichterbij te komen. 

Onze route van vandaag brengt ons voornamelijk over de E-wegen, de E-63 en E-75. Qua sturen weinig bijzonders, maar het winterse gevoel wordt wel gevoed door de sneeuw die overal ligt. 

Wat we eigenlijk al wilden doen bij vertrek vanuit Nederland, hebben we vandaag uiteindelijk maar even aangepakt: het herinrichten van de Cruiser. Wat een rotzooi kan een mens hebben, zeker voor twee weken rommelen in de sneeuw, daarnaast slokt de rolstoel flinke ruimte op - hier ga ik op de parkeerplaats van de plaatselijke Lidl mee aan de slag. Pim heeft ondertussen een andere klus; het monteren van een extra claxon ("niet omdat het moet, maar omdat het kan"), voor wat extra snufjes aan de auto. 

Bij het vertrek vanaf de Lidl zijn we, zoals het na een echte opruiming hoort, de helft kwijt. Terwijl we al rijdend proberen te bedenken waar alles ongeveer ligt, komen we tot de conclusie dat de meest kwetsbare en ecologisch gevaarlijke vracht (de Surströmming) ontbreekt. Na een korte discussie over of ie achterin ligt of toch op het dak, neemt Pim het heldhaftige besluit om te controleren en tot de conclusie te komen dat met een kleine 100km/u een zeer kwetsbaar, bol opzettend blik zich veilig tussen de poten van de ijsbeer op het dak heeft genesteld. Gezien we geen milieudelicten, weer, op ons hals willen halen - besluiten we de Surströmming in een plastic tas aan het imperiaal te tie-wrappen. Op deze manier kan geen van onze kostbare spullen geïnfecteerd raken.

We vervolgen onze weg en proberen dichterbij de overige deelnemers te komen, die wederom voor ons uitlopen. Niet vanwege absurd rijgedrag, maar vanwege ons getreuzel en gestuntel. Snelheid is meestal een maximum van 100 en er zijn weinig overzichtelijke plekken tot inhalen. We nemen genoegen met het rustig tokkelen achter vrachtauto's en leggen op deze manier het grootste deel van de route af.

Onderweg filosoferen we over een potentieel probleem dat onze verdere rit wellicht in gevaar zou kunnen brengen. Doordat op dag 1 de koelvloeistof aan de kook is geraakt en is gaan lekken, heeft een garage dat bijgevuld met water. Gezien we nu niet weten hoe erg dat is aangedund en vanaf welke temperatuur deze in de leidingen zou kunnen bevriezen, concluderen we dat het allicht het verstandigste is om deze toch bij te vullen. Ons gebrek aan kennis speelt ons meteen weer parten, de eerder aangeschafte koelvloeistof is niet de juiste. 

Terwijl we bij elk tankstation stoppen, in de hoop om de juiste koelvloeistof te vinden, komen we tot de conclusie dat het dimlicht links heeft besloten te staken. Zodoende een nieuw lampje er in, echter dien je daar via de wielkast bij te komen - en dat wiel maakt het niet gemakkelijker om er bij te komen. De schroefjes, die het lampklepje op zijn plek houden, zijn vastgeroest en bedekt onder een flink vieze, dikke, laag vuil wat zich in de afgelopen kilometers daar heeft weten te nestelen. Zelfs een lampje vervangen kost de enige moeite en we vragen ons op dit moment dan ook stellig af of we wellicht volgend jaar niet gewoon kunnen vliegen naar een bestemming.

De juiste koelvloeistof weten we niet te vinden, maar gelukkig vinden we iemand die bereid is om bij de Biltema in Oulu voor ons een paar liter te halen. 

Ongeveer 220 kilometer en tweeënhalf uur later treffen we bij het eindpunt en doen we de uitwisseling van de koelvloeistof. Uiterst jammer is de zin; "Wel gedurfd hoor, met zo'n PT Cruiser", die keer op keer wordt uitgesproken door mensen die wél enig verstand van techniek hebben. 

Vlug gaan we naar ons hotel om in te checken (na het aanvullen van de koelvloeistof, ongeveer 0,75L - waar is de rest?) en de tassen op de kamer te zetten, inmiddels is het half negen en is er sprake van aanwezige eetlust. Bij een lokaal restaurant, waar slechts drie tafels bezet zijn, weten we onze magen te vullen en kunnen voldaan weer terug. Bijtijds op bed, wat ongetwijfeld beter gaat slapen dan een boot.

Morgen vertrekken we naar Rovaniemi, de woonplaats van de kerstman. De weervoorspelling garandeert sneeuw en de route zit vol met binnendoor weggetjes..