Dag 02

Zelden in zulke zachte bedden gelegen als in het Scandic St. Jörgen, ik weet nu exact hoe kangoeroebabies zich voelen, maar dat maakte het dan ook verdomde lastig om uit bed te komen.

De eerste dagen, zijn echte reisdagen. Je ziet dat dan ook duidelijk aan de routes. Zo moesten we vandaag van Malmö naar Stockholm. Een vrij simpel verhaal, want het stond meteen al op de borden. 

De organisatie van de Barrelchallenge helpt ons gelukkig wel aan een klein beetje uitdaging onderweg naar Stockholm, door middel van uitgestippelde en getekende routes - waar we slechts in de gaten hoeven te houden of we op tijd afslaan en of we wel de "goede kant" van de hoofdweg op zijn gereden (antwoord; meestal niet). Daarnaast krijgen we ook wat opdrachten mee die variëren van het oplossen van een eeuwenoud vraagstuk uit Groningen ("Waarom hupst een mus en waarom loopt een kip?") tot het meenemen van een blik Surströmming naar de finish. 

De start verloopt met een kleine hartklopping, de lokale boefjes waren bij een van de deelnemers op bezoek geweest en hebben daar de auto leeggeroofd en uiteraard waren wij uiterst benieuwd of ook een bezoekje hadden gehad. Het is namelijk niet zo dat de auto geheel incognito is.

Bij de auto aangekomen blijken alle ramen intact, echter ligt er na het starten wel wat koelvloeistof onder de motor en druipt het er de eerste minuten met enig enthousiasme uit. Gelukkig houdt dit snel op en onder het mom "Geluk is met de dommen", gaan we er vanuit dat het wel goedkomt en we onderweg de toestand wel in de gaten houden. 

Normaal gesproken komen we nog wel een beetje van de grote weg af, maar vandaag zat het er helaas niet in. Tussen 17u00 en 19u00 moeten we bij de ferry inchecken die ons naar Turku (Finland) gaat brengen. Gas op die lollie dus!

De weg tussen Malmö en Stockholm brengt je langs wat grote meren, gekapte bossen en hier en daar bossen in wording (circle of life?). We komen onderweg weinig andere barrels tegen - gisteren dachten we dat het lag aan ons falen en logischerwijs daardoor achter liepen. Uiteindelijk bleek dat we met slechts 28 auto's zijn vertrokken vanuit Winschoten. 

Biltema is een van de "bezienswaardigheden" (heel voorzichtig geformuleerd) waar we vandaag enige tijd en euro's hebben gespendeerd. Van autostickers en toeters tot koelvloeistof en schakelaars. Er is van alles te halen. Wij nemen onder andere een paar liter koelvloeistof mee, om eventuele ongemakken als eerder te kunnen voorkomen. Daarnaast nemen we ook de nodige materialen mee om er voor te zorgen dat we niet meer de motorkap elke keer hoeven te openen om handmatig de koelventilator aan te zetten, dit kunnen we nu vanuit het comfort van onze stoelen.

Mede hierdoor, maar voornamelijk door overschatting van wat we die dag al gedaan hebben, is onze geschatte aankomsttijd 18u25. Wanneer het een must is om die specifieke boot te halen, we nog ruim 220 kilometer moeten overbruggen én we wederom een van de laatsten zijn. Is het van belang niet meer te vaak verkeerd te rijden en ons alleen te focussen op tanken - morgen hebben we geen deadline en kunnen we alles op ons gemak doen.

Eenmaal aangekomen in Stockholm, stipt rond 18u37, checken we vlug in en rijden vlug naar de voorkant van de rij - gezien zo'n rolstoel op onverklaarbare wijze sympathie opwekt - waarbij we degenen passeren die al netjes anderhalf uur stonden te wachten. Zo komt het gezegde "De laatsten zullen de eersten zijn" ook vandaag weer uit. Grappig om te zien was dat de boot die wij gingen nemen, op dat moment allemaal Carbagerunners vervoerde. Beiden partijen tuuterden wat naar elkaar en na een kleine twintig minuten mochten wij dan de boot op.

Varen is geen grote hobby van mij, zeker niet toen ik onze cabine (vakterm voor 'hok') zag. Pim wist met een snelle "dibs" het onderste bed te claimen, waardoor ik noodgedwongen ("Zo zijn nou eenmaal de regels") een van de bovenste bedden moest nemen. 

Gelukkig hadden we, geregeld door de Barrelchallenge, een mooi plekje bij het lopende buffet en konden we ons tegoed doen aan verschillende soorten lokale (haring, Zweedse gehaktballetjes) en minder lokale gerechten. Wat dat betreft niets te klagen. Zo konden we ook gezellig bijkletsen met de overige stuurlui. Het gekraak van een 27MC bak is toch wat minder om elkaar te verstaan, al helpen de accenten, dialecten en tongvallen helaas ook niet mee.

Op moment van schrijven trilt de boot er vrolijk op los en verplaatsen we onszelf langzaam maar zeker naar Turku, vanuit daar vertrekken we morgenochtend omstreeks 7u30 naar Oulu aan de westkust van Finland. Langzaamaan komen we dichter bij de sneeuw en kunnen we onszelf gaan klaarmaken voor meer avontuurlijke dingen dan een spelletje "Hoe leeg kunnen we de tank rijden, tot we het niet meer aandurven?".